observatie van de dag

Ze zaten samen in de trein, twee meiden van mijn leeftijd. Ze hadden grote lol, alsof 'lol' in de bonus was bij de supermarkt en dat ze even flink hadden ingeslagen.

Eentje maakte de grappen, de andere lachte erom. Het leek ook een beetje nep hoe ze lachte, want haar ogen deden niet mee. Ik zag hoe ze elkaars reacties peilden met van die blikken: "vind je mij grappig?" en "zie je hoe grappig ik het vind?" Dat is wat ze tegen elkaar probeerden te zeggen. Maar ze lazen elkaar niet echt; zij deden alleen aan zenden en niet aan ontvangen.

Toen de grappenmaker uitstapte bij het eerstvolgende station, bleef de andere vriendin over. Ze moest natuurlijk niet meer lachen, dat vond ik ook logisch. Maar het leek wel alsof er opens een ander mens zat, zo sip en vooral heel eenzaam. En opeens viel het op: de wallen onder haar ogen en de littekens op haar hand die onder haar mouw verder liepen. Soms krassen mensen hun pijn in hun ledematen, alsof de interne pijn alleen via die sneetjes naar buiten kan vluchten. Al zijn het elke keer maar kleine beetjes, waardoor je het vaak moet doen.

We keken elkaar aan, dus ik glimlachte en ik knikte. Ik vond het naar voor haar dat ik het had gezien. Ik zei verder niks. Zij zei wel wat: "Al elf maanden niet meer gedaan!" en ze rolde haar mouw omhoog. Er verscheen een complet vol gekraste arm. "Ah, dat lijkt me fijn! Maar misschien is het ook wel lastig?" zei ik blij en voorzichtig. En toen zei ze: "Ik voel me eigenlijk super k*t, dus ik zat net al te denken: ga ik straks...Maar jij keek zo lief naar mij, dus toen dacht ik: nee, dat hoeft helemaal niet." Ze begon weer te lachen; dit keer deden haar ogen mee.

Dus hierbij je kleine reminder: check on your smiling friends <3