observatie van de dag

De letters uit de etalages van winkels dansten me tegemoet.

Ze baanden zich via mijn ogen een weg naar mijn hoofd.

Ze schreeuwden dingen als 'sale' of 'korting.

Dat is hetzelfde, alleen in een andere taal.

Het zijn andere woorden voor: "kom hier binnen en trek je portemonnee open."

Een klein kind hoorde ik hardop zeggen: "Wat is sa-leeee?"

Klinkt als zout, dacht ik toen.

En ik keek naar de moeder die enthousiast uitlegde wat dat nou betekent.

De letters uit de mond van de meneer kwamen als kapitale blokletters eruit zetten.

Ze stortten onhandig neer in de ruimte tussen ons.

Ze schreeuwden dingen als 'R*t op naar je eigen land' en 'K*t Aziaat.'

Daarmee bedoelde hij meerdere dingen in één taal.

Het zijn andere woorden voor: "Jij bent hier niet welkom en trek vooral je mond niet open."

Ik hoorde mezelf denken: Wat is mijn land? Wat en waar is mijn (t)huis?

Dit zijn vreemde vragen, dacht ik toen.

En ik staarde naar het Nederlandse paspoort in mijn hand.

Ik had hem voor de zekerheid even gepakt: oh ja, 't is ook een beetje 'mijn land',

't is misschien zelfs wel van ons allemaal. Samen.

Van alle mensen die er wonen.

Thuis was lang een huis met stenen muren.

Maar toen ik dat huis verliet, moest ik een nieuwe bouwen of een andere definitie vinden voor die vier letters.

Het lichaam werd ook een potentiële kanshebber voor die 'definitieprijs'. Een levend huis.

Minder statisch dan een stenen huis. En het is er altijd, zelfs als mijn hoofd weer afdwaalt.

Overal waar ik dan ga, zal ik in feite ook een beetje thuis zijn.

Ik zal naar huis gaan, dacht ik.

Waar ik ook ben,

ik zal terugkeren naar

mijn voeten,

mijn benen,

mijn romp,

mijn armen,

mijn handen,

mijn hoofd,

alle onderdelen die mij(n) (lichaam) vormen.

F*cking zweverig, dacht ik toen.

Daarna moest ik lachen.

En ik voelde het gehik in mijn buik.

Ik was al thuis.

En ik hoef(de) nergens anders heen.